Good Vibrations

Ik word wakker van het eerste licht en donker trommelgeroffel van ver. Nog half soezend schiet de alliteratie ‘dark drums from the deep’ schiet door me hoofd. Uit Lord of the Rings? Bizarre gedachte om de dag mee te beginnen. Moet toch maar. Vandaag wordt het vijftigjarig overlijden van een belangrijke tribale leider van een nog belangrijkere familie gevierd. Met bijbehorend trommelgeroffel blijkbaar. Goed, allemaal leuk en aardig, eerst tijd voor de dagelijkse fitness sessie.

Ik wurm mezelf onder mijn muskietennet vandaan, poets mijn tanden en geef Wolf zijn welverdiende rijst met groene meuk. Een minuut later hang ik met mijn voeten op een plasic tuinstoel op anderhalve meter bijna horizontaal aan de TRX banden. Ik trek mezelf op. Nog een keer. Dan een knal, en ik lig op de grond. De musketon van het TRX stel heeft het begeven. Au. Ik kan het het ding nauwelijks kwalijk nemen na anderhalf jaar trouwe dienst. Klinkt leuk: de musketon was eerder (metaal)moe dan ik. Minder leuk: ik lig op de cemente grond met twee open ellebogen en een stuitje dat aanvoelt alsof ik er net op ben gevallen van anderhalve meter hoogte op een keiharde vloer. Hé, denkt Wolf, da’s een leuk spelletje! Hij (het is een zij, maar dat klinkt vreemd) likt mijn gezicht en kroelt enthousiast over mee heen. Ik vertel mezelf dat op de grond blijven liggen zielig doen echt niet gaat helpen, sta op en strompel naar mijn huisje. Ik klop het zand af was mijn ellebogen goed; in Sierra Leone is een infectie is snel gevat. Had ik niet een musketon meegebracht vanuit Nederland? Jazeker! Met het kleinood loop ik terug naar de TRX. Het past allemaal prima. Mooi, want de TRX is mijn vermaak nummer één. Gesterkt door de adrenaline maak ik mijn sessie helemaal af. Een normaal mens zou rustig gaan zitten en bijkomen. Gelukkig bestaan er geen normale mensen maak ik mezelf wijs.

Rond negenen ben ik bij de District Council. Drie man zitten buiten te niksen, er is nog geen (solar)stroom. De rest moet nog komen. Een paar korte praatjes verder begin ik op mijn laptopje te laatste hand te leggen aan het District Development Plan. Daarna heb ook ik weinig meer te doen. En de muziek, drums en gegil vanuit de town klinken aanlokkelijk. Of tenminste nieuwsgierigmakend. Bakkie doen bij de atayabase dus. Daar zie ik mijn papieren vliegtuigjes. Nou ja, ze zijn natuurlijk niet van mij, maar van de hier in hun onderbroek rondrennende kinderen. De leerlingen zijn zo goed als hun leraar toch? Nou dat maakt mij een origami-master 1ste klas dan. Bestaat dat trouwens nog, origami? Ik ken origami natuurlijk alleen maar omdat mijn zus het had. Laat dat duidelijk zijn. Hoe dan ook, kinderen kunnen hun lol niet op met de vliegtuigjes en ik geef ze zo nu en dan een A5-papiertje om weer een nieuwe te maken. De kids staren dan naar het kladblokje alsof het puur goud is. En dat is het ook voor hun. Ook voor de District Council trouwens, waar kantoorbehoeften nog altijd behoeften zijn. Vol enthousiasme vertel ik de kids dat ze een ‘plane’ hebben gemaakt die overal naar toe kan vliegen. Later realiseer ik me dat dit ze natuurlijk helemaal niks zegt. Net als sommige ouders hebben ze geen idee wat een vliegtuig is en doet. Oh ja, effe vergeten, Arnoud. Valt me trouwens nu pas op dat hier ook totaal geen vliegtuigen overvliegen. Behalve die papieren dan.

De viering is bijzonder. In traditionele (minimale) kleding rennen jonge mannen op en neer waarbij ze met zwepen op de grond slaan. De rest van de mensen dansen, rennen of lopen scanderend op en neer. Vergezeld door de duivels natuurlijk. De duivels lijken niet op duivels zoals wij ze kennen, maar zien er angstaanjagend genoeg uit om kinderen en volwassen mensen (!!) van paniek alle kanten op te zien vluchten. Ik zit op het bankje voor de atayabase alles gade te slaan. Mooi. Naast me zit een chauffeur die gisteren is aangekomen met een truck vanuit Kenema, op zo’n honderd kilometer, de dichtsbijzijnde stad voor ons. Maar onverharde wegen van Kailahun tot daar. Hij heeft er twee dagen overgedaan. Twee dagen van graven, ploegen, kruipen, lieren en af en toe ook wat rijden. Hij laat me wat foto’s en filmpjes op zijn telefoon zien: de weg is een moeras, niets meer.

De regen gaat nu afnemen en de weg gaat opdrogen. Hopen dat we wederom wat fondsen kunnen regelen om de (te) diepe sporen te vullen zodat voertuigen zich niet vast blijven rijden. Tot dan is de weg niet echt mateloos populair. Fondsen wel trouwens. Zo populair dat ze helaas door de verantwoordelijken niet aan de weg worden besteed.

Ach, mooie viering met muziek, drank en dans vandaag. Is het leed weer even vergeten. In dit opzicht niet veel anders dan een normale dag. Alle dagen schalt veel te harde opzwepende muziek uit veel te grote speakers die veel shopjes buiten hebben staan. Super mooi sfeertje natuurlijk. Geeft energie en iedereen, van net kunnen lopen tot errug oud, hupt zo nu en dan ritmisch mee. Zelfs ik. Jaja. Niet zo ritmisch als de locals natuurlijk, da’s helder. De problemen op de weg zijn snel vergeten als je een dansje maakt met een pakje rum erbij. Een gemiddelde inwoner van Sierra Leone zou, als ie in de file zou staan in Nederland, zijn autoradio op max zetten, uitstappen en een dansje maken op de snelweg. Mooi toch?