CE, kernbommen, kinderen en campagne

Sinds gisteren heb ik beeld bij de werking van een kernbom. Niet bij de uitwerking wel te verstaan. Ik ben gaan zitten onder een afdakje voor de ataya base (teashop) met de inhoud van het net ontvangen pakketje van mijn CE- oud collega’s. Het regent. De weg is een rivier. De vier dichtsbijzijnde kinderen krijgen een item uit het pakketje. Wat het is en waarvoor je het kan gebruiken weet ik echt niet (Ilona, Gaby, waar halen jullie dit spul?). Binnen no-time vindt een implosie van kinderen naar mijn stekkie plaats. Als atoompjes botsen ze bij mij, op het ‘kinderspul-uitgifte punt’, op elkaar. Daarna de explosie. Jochies en meisjes rennen met hun net verworven rijkdom (bijvoorbeeld een plastic zwaai ding of viltstift met boekje) jubelend door de regen. Of staan in de ‘rivier’op en neer te springen met hun trofee boven hun hoofd. Losse piemeltjes van kleine jochies ‘bouncen’ mee op en neer. Een onderbroek is luxe in de regen. Een boekje van Winny de Pooh en een viltstift het ultieme geluk.

Voor even dan. Door het enthousiasme en de regen is het meeste verregend of op een andere manier gesloopt binnen enkele minuten. Maakt niet uit. Anders had ik misschien moeten uitleggen waarvoor het bedoeld was en hoe het werkte. Met die tatoo-velletjes was dat natuurlijk godsonmogelijk geweest. Nu ben ik alles kwijt en roep ik nog een paar minuten “all don don” tegen de kinderen die nog nadruppelen (die woordspelingen ook...). Vrienden van CE, maak je geen zorgen, de kaart heb ik bewaard en ook de Opkikkers (goed onthouden zeg!!!), dropjes en Axe Africa (jaja, toepasselijk hoor!). Nog nooit een verjaardagskaart op 23 september gehad, toch zeker vijf maanden na mijn verjaardag. En nee, ik geloof niet dat dit de schuld is van de draconische postservice hier. Ilona, ik ben niet op mijn scherpst hier, maar de poststempel van 15 juli heb ik natuurlijk wel gezien ;-)! Ik ga nu nog een week lang lastig gevallen worden door kinderen die gadgets van me willen, maar dat neem ik maar op de koop toe. Ik had eigenlijk mijn fototoestel gisteren mee moeten brengen, ‘t was een aandoenlijk tafreel. Maar goed, we weten allemaal dat elektrische apparaten niet werken bij een kernexplosie.

Sommige dingen uit pakketjes kan je maar beter niet delen met de local. Ben benieuwd hoe ze zouden reageren op de hondenkoekjes (Roland, Wolfie is je dankbaar!). Speciaal voer voor honden? Bizar. Tsja, op de vraag “waarom” zou ik ook niet echt een goed antwoord weten. Waarom niet gewoon rijst met groene meuk en een bot op zijn tijd, zoals wij dat ook eten? Is speciaal hondevoer beter dan normaal mensen-eten? Dat zou toch vreemd zijn. En goedkoper is het zeker niet.

Dextro-energie, ook zoiets (Frances, deze waren nog wel intact!). Waarom zou je extra energie willen hebben? Als je moe bent ga je toch lekker slapen? At anytime wel te verstaan. Jezelf wakker willen houden tijdens een bespreking, op werk of wanneer dan ook als je slaperig wordt, lijkt de local een raar idee. Als ik vertel dat mensen in Nederland niet te pas en te onpas gaan slapen tijdens vergadering, presentaties, werk of in de teashop omdat wij dat onbeschoft vinden, vinden zij dat maar raar. Alsof zij er iets aan kunnen doen dat ze moe zijn? Ja, denk ik dan, gewoon een dextrootje nemen! Maar ik hou het maar even bij denken.

Pakje Malboro sigaretten dan. Heb ik weggegeven aan een vriend in de ataya base. Sigaretten worden hier los verkocht. Het idee van er één of twee roken en dan de rest bewaren is onbekend. En onbemind. Iets bewaren is een onmenselijke aanslag op de discipline natuurlijk. Geldt voor sigaretten, alcohol, eten en geld. Als het er is, gaat het op. Ja, da’s best een uitdaging dan, een pakketje Malboro (geen laffe ‘lights’) van 22 sigaretten direct oproken. Wat te doen? Paniek dus. Heb maar een beetje geholpen. Een paar uitdelen aan vrienden en dan afspreken dat ik ze voor hem bewaar en hem er iedere dag drie geef. En een paar extra vandaag. Om te verkopen. Is weer wat te eten of een pakketje rum!

Verder? Leuke projectjes on-the-side, waaronder nu zelfs leesles aan jongeren die niet naar school zijn geweest (oorlog) en het nu niet meer kunnen (te oud). Geduld is een schone zaak in deze, maar zoals de meeste van jullie weten niet echt mijn sterkste kant. Waarschijnlijk voor mij dus minstens even uitdagend als voor de groep ex-combattanten die nu even niet stoer op hun motor zitten te niksen, maar nauwelijks herkenbare woorden uitslaan die ik voor ze op papier heb gezet. Cool.

We hebben satteliet tv bij de council nu! Helemaal top: voetbal kijken en af en toe het nieuws. Ik weet nu wel waarom de chairman en anderen niet zo happig zijn om ontwikkelingsprojecten te doen met het net verworven belastinggeld. Ik gok dat het geld op is. Ik weet niet of ik moet huilen of lachen om deze aanwending van middelen. Nou, ik weet het eigenlijk wel. Maar doe het niet.

Overheen stappen en stug doorgaan. Het leven is mooi hier. Mijn werk is mooi. De vrouwen zijn mooi. Dit jaar is mooi. Eens even goed nadenken of een tweede jaar nog mooi zou zijn. Een fatsoenlijk bed, een werkend lichtknopje in de avond en iets anders te eten dan rijst met groene meuk of bami-soep met tonijn (toch bedankt voor het opsturen!) zijn ook mooi. Projectjes on-the-side, waar ik de meeste voldoening uit haal, lopen tegen het einde van het jaar wel zo’n beetje op zijn end. Wat dan te doen besluit ik komende tijd wel.

Goed, ik duik het stadje weer in, het is verkiezingscampagne tijd. Geen politieke programma’s, geen saaie debatten, geen loze beloftes. Gewoon lekker dronken dansen op straat op heerlijke muziek in je groene of rode shirt. Er zijn genoeg NGO’s en IGO’s (vooral de EU) die de democratie hier steunen. Lees de partijkassen. Lees de alcohol, geluidsset en shirts. Ach, mensen hier gelukkig, ik gelukkig en EU ook gelukkig. Misschien maak ik ook wel een klein dansje zodadelijk. Zou het feest compleet maken. Krijg dan ook wel een Heineken aangeboden uit de partijkas. Daarna voetbal kijken. Het belasting- en donorgeld is aan mij goed besteed!

Groeten van de lokale leesmoeder,

Arnoud

Ps: Wout, vrouwen inderdaad kosteloos hier. Je bent dus van harte welkom. Enige wat je moet meebrengen is je witte kleurtje, charismatische uitstraling en je blonde lokken. De eerste twee gaan je zeker lukken. Hoe’st met de derde?

Ps2: Maarten, toch niet teveel aan het shoppen geslagen in Kenia hoop ik?