Daar staat ze...

Klop, klop. Ik leg mijn e-reader weg open mijn deur. Daar staat ze. In vol ornaat, of beter gezegd: beperkt ornaat. “Alaji send me.” Ze kijkt me aan of het de normaalste zaak van de wereld is. En dat is het ook. Vrouwen zijn een gebruiksvoorwerp. In dit geval een kadootje. Geen prostitué ofzo, er komt geen geld aan de pas; het is normaal dat vrouwen sex hebben met mannen als die laatsten er zin in hebben. Of, in dit geval, als kadootje aan elkaar worden gegeven. Alaji bedankt.

Wat moet ik hier nou weer mee, bedenk ik me. Ziektes, mogelijke zwangerschappen en, nog lastiger, verwachtingen die een ‘blanke’ opwekt, ik wil er allemaal niet aan beginnen. Buiten dit alles is dit toch echt te makkelijk. Er moet toch nog wel een beetje moeite, of ‘jagen’, aan de verovering voorafgaan toch? Maar goed, de gemiddelde Sierra Leonese man interesseert dit alles niet. En vrouwen ‘afslaan’ is not done. Mannelijkheid moet wel bewezen worden. Het doet er niet toe of je al legio vriendinnen of vrouwen hebt.

“Wetin na u nem?” vraag ik om tijd te rekken. “Howa”, antwoord ze, nog steeds onbewogen. Mijn angst voor malaria muggen in mijn huis neemt de overhand. Ik wil niet langer met een lichtje voor de geopende deur staan. Ik dirigeer Howa naar binnen en naar een stoel. Gezellig hoor. “So Alaji send u?” vraag ik. Domme vraag. Had ze al gezegd. “Yes.” Hier heb ik dus geen zin in, maar haar terugsturen zou op z’n minst vreemd worden gevonden. Sterker nog, ik zou geloofwaardigheid verliezen. In mijn werk en sociale contacten. Wat te doen? “Usay u komot” vraag ik. Ze begint te vertellen waar ze woont. Intereseert me natuurlijk niks, maar ik probeer een oplossing te bedenken. Terwijl ze het een en ander uitlegt, bedenk ik dat ik me gewoon als een typische Sierra Leonese man moet gedragen. Aan vrouwen wordt niks uitgelegd, mannen dragen vrouwen gewoon op wat ze moeten doen. En die doen dat dan ook trouw. Mooi, dat gaan we dus nu even gebruiken.

Ik zeg tegen Howa dat ik nog naar town ga omdat ik met mensen heb afgesproken. En dat ik daarna terugkom. Is redelijk gebruikelijk voor mannen (met geld) dat ze wat in de bar gaan drinken, dus prima. Ik vertel haar enigszins directief dat ze in moet gaan slapen tot ik terugkom. Is ook geen probleem: mensen kunnen en willen hier slapen op ieder moment. Ik ben blij dat er een tweede kamer met een bed is. Ik dirigeer haar naar die kamer en vlucht zelf de stad in. Tijd om de rest van de oplossing te bedenken. Even een Heineken voor inspiratie.

Ik kijk om me heen in het barretje. Er zijn weer wat projecten gestart en dus staan er hoopjes mensen van de Council en ontwikkelingswerkers te drinken van het ontwikkelingsgeld alsof het hun laatste avond is. Er is geld en dus alcohol. En alcohol gaat voor de familie. En voor de vrouw. Aha. Om mensen het idee te geven dat ik mijn ‘mannelijkheid’ heb bewezen, hoef ik helemaal niks te doen. Ik moet er alleen voor zorgen dat Howa ’s ochtends pas weer vertrekt. Vrouwen praten niet onderling en al helemaal niet met mannen (lees in deze: met Alaji) over hun ervaring die avond. Voici, le solution! Nog een Heineken om het te vieren.

Zachtjes open ik de deur van mijn huis. Het is middernacht nu. Ik drentel naar binnen doe alsof ik half dronken ben. “Yes sir?” klinkt slaperig uit het bed. “Ah tired naw, ah wan sleep. Tumara ya.” Ik klink ook een beetje dronken. Het half slapende meisje vindt het prima. Dit overkomt vrouwen vaak zat. Manlief gaat drinken en wil daarna alleen maar slapen. Klinkt ook Nederlands. Buiten dit is ze nog half slaperig, dus verder slapen klinkt als een prima plan voor haar. Mooi. Ik slaap ook prima.

In de ochtend sta ik vroeg op en ga ik buiten een uur lang los op mijn TRX fitness tool. Geen kans voor haar, haha! Dan kom ik terug vertel haar botweg dat ik naar mijn werk ga dus dat ze ook moet gaan. Dus daar gaat ze, onder goedkeurende blikken van mijn buren. En van mij.

Groeten uit Kailahun,

Arnoud


Ps1: De volgende dagen in de ataya base (teashop) laten doorsc hemeren dat het voor een Nederlandse man heel moeilijk is een extra vrouw te hebben. Is niet onze cultuur en ik voel me schuldig tegenover de vrouw in Nederland. Mensen snappen dit niet maar respectereren het wel. Om herhaling te voorkomen...

Ps2: Bob, ik weet zeker dat je gelijk hebt: wat dan ook, ik doe hier ervaringen op die ik nooit in Nederland zou opdoen...