Conquering in Kailahun!

“Mr. Arnold, I conquer snake! Oh, no i de move still...” Bij het licht van zijn mobieltje zie ik een cobra. Nou, nog zeker niet ‘conquered’. Lekker dan. We besluiten er gezamenlijk fanatiek op in te gaan hakken, geen tijd voor besluiteloosheid. Hij met een tak. Ik met mijn gesloten paraplu. Moet er belachelijk uit hebben gezien. Maar goed, het lukt wel. Mijn medestrijder, Kata, kan de kop van de cobra naar beneden drukken en met de stalen punt van mijn paraplu maak ik het karwei af. Nice: 1-0 voor Kata en mijzelf. Geen verlenging of penalties voor de cobra. “Cobra snake don don” zegt Kata. Precies. Die avond toch maar even een fatsoenlijke zaklamp voor Kata gekocht. “Na special rewad fo Kata Cobra Killa”, vertel ik hem. Hij trots en blij, ik hoopvol dat ie zo zijn nieuwe bijnaam meer eer aan kan doen.

Regen is hier begonnen. Heeft voordelen: temperatuur is prima, geen stof meer voel me energieker en het is gezellig druk in mijn huisje (bonte verzameling insecten). Nadelen zijn er ook: wegen onbegaanbaar, grote modderbende, hardlopen niet meer mogelijk, geen telefoon en internet netwerk voor groot deel van de tijd. Meest vervelend: aanvoer wegen niet meer begaanbaar voor grote trucks. Dus geen aanvoer van benzine en voedsel. Eieren en andere etenswaren worden schaars. We hebben hier nu het dieet van brood met advocado en ui, rijst met groene meuk (best lekker) en hoopjes mango’s. Kip ook aanwezig. Klinkt prima en dat is het ook. Wel elke dag hetzelfde, maar goed. Oh, en pinda’s hebben we natuurlijk ook en bananen seizoen komt er weer aan. De luxe van Kailahun ;-)!

Werk gaat goed en niet goed. Als ik heel eerlijk ben (en dat ben ik natuurlijk) gaat het ‘capacity building’ van de District Council staff niet goed. En dat is mijn baan. Reden? Nou, de mensen zijn er gewoon niet. Ze verdienen dus danig weinig dat ze alle workshops en trainingen van de NGO’s aflopen omdat ze daar een vergoeding voor krijgen. Hetzelfde geldt voor vergaderingen. Gratis eten en een relatief hoge vergoeding. De senior van de staff is zodoende bijna 75% van de tijd afwezig. En wat doet de junior (en vaak veel belovende) staff dan? Tsja, niks natuurlijk. Zou in Nederland hetzelfde zijn trouwens. Slecht? Ja, misschien wel, de District Council doet dus daadwerkelijk niks. Maar goed, zat te doen voor mij hier. En dat gaat goed!

De mensen zijn, na een heftige PR-campagne, zowaar de ‘property tax’ aan het betalen. Dit gaat bovenstaand probleem gedeeltelijk oplossen, want nu moet de District Council aan de bak. Niks doen met, of verbrassen van, gemeenschapsgeld zal ze namelijk niet in dank worden afgenomen. En dan worden ze niet herkozen. Mooie stok achter de deur dus. Verder doe ik een extra project via IFAD: ik verenig lokale boeren in een organisatie en maak een ‘business plan’ met ze. Inclusief afspraken met lokale financieringsinstituten. Business plan klinkt deftig, maar betekent gewoon iets verder vooruit kijken dan vandaag. Door deze verenigingen te linken aan lokale banken (ook een groot woord) kunnen ze krediet krijgen en investeren. Hier ben ik net mee begonnen en heb ik een goed gevoel over: sustainable development!

Verder bezig om wat Nederlandse hulp hier naar toe te krijgen. Rabobank personeel om het personeel van de lokale financiele instituties te trainen en enigszins te organiseren. Zou mooi zijn. Ook bezig om wat machines vanuit Nederland hier naar toe te krijgen om echt aan de slag te gaan met wegenbouw. Kost wat moeite: hoopjes mensen willen hier wat van vinden en vooral aan verdienen. Maar gaat zeker de goeie kant op (Michiel, we’ll make this happen!!). Ook wat eigen belang natuurlijk. Zou mooi zijn als de weg van Kailahun naar de rest van Sierra Leone begaanbaar wordt: eieren, fruit, groente en andere luxe voor ons hier in Kailahun!

Nou, effe een belastingsysteem opzetten, banken reorganiseren en trainen, business plannen met boerencooperaties maken en de wegen verbeteren. Genoeg te ‘conqueren’ dus. En dan hebben we het nog niet eens over de cobra’s hier!